ในความเป็นแพทย์ที่ต้องดูแลรักษาเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน จึงต้องเป็นผู้ที่มีคุณธรรมจริยธรรมในเบื้องต้นนั้น คุณธรรมที่ควรมีคือ พรหมวิหาร 4 ซึ่งประกอบด้วย เมตตา กรุณา มุทิตา และอุเบกขา โดยเมตตา คือ ความรู้สึกรักและปรารถนาดีต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เมื่อรักและปรารถนาดีย่อมหาแนวทางในการรักษาการดูแลเป็นอย่างดี กรุณา คือ ความปรารถนาให้พ้นจากทุกข์ ทุกข์ที่เกิดกับผู้ป่วยคือ โรคภัยที่มาเบียดเบียน มุทิตา คือ ความรู้สึกยินดี เมื่อผู้ป่วยหายจากอาการเจ็บป่วยก็รู้สึกยินดีด้วย และ อุเบกขา คือ เมื่อหาทางรักษาจนสุดความสามารถแล้วแต่ยังไม่สามารถช่วยเหลือผู้ป่วยได้ แพทย์ต้องรู้สึกวางใจให้เป็นอุเบกขา แต่ต้องนำความรู้ความสามารถที่มีไปรักษาผู้ป่วยรายอื่นต่อไป และควรน้อมนำพระราชโอวาทของสมเด็จพระมหิตลาธิเบศรอดุลยเดชวิกรม พระบรมราชชนก ผู้เป็นพระบิดาแห่งวงการแพทย์ไทยมาประยุกต์ใช้ในความเป็นแพทย์ด้วย ทั้งนี้โดยใช้วิธีการสอนโดยการยกตัวอย่างกรณีศึกษา แล้วให้นักศึกษาบอกแนวทางการรักษาผู้ป่วย รวมทั้งอภิปรายถึงแนวทางที่นักศึกษาเลือกในการรักษาผู้ป่วยแต่ละแบบว่ามีข้อดีและข้อเสียอย่างไร สุดท้ายก็สรุปผลและแนะนำข้อเสนอแนะทางจริยธรรมเพิ่มเติม โดยเทคนิคที่ใช้คือ การให้นักศึกษาเปรียบผู้ป่วยเสมือนคนในครอบครัวหรือคนที่เรารักและปรารถนาดีด้วยเพราะในการที่เราเกิดความรักความปราถนาดี เราก็ย่อมเลือกแนวทางที่ดีที่สุด และให้การดูแลเอาใจใส่ที่ดีด้วย